Zapraszamy do przeczytania doniesień mass mediów z ostatniego tygodnia, które obejmują dotyczące sekcji piłki nożnej, siatkówki oraz hokeja GieKSy. Prezentujemy, naszym zdaniem, najciekawsze z nich.
Piłkarki GieKSy w spotkaniu szesnastej kolejki rozgrywek Orlen Ekstraligi wygrały na wyjeździe, w Gdańsku z APLG-iem Gdańsk 2:0 (1:0). Ze względu na mecze reprezentacji następna runda spotkań zostanie rozegrana po Świętach Wielkanocnych, w weekend 15-16 kwietnia. Piłkarki zmierzą się, w Katowicach z KKP Bydgoszcz. Drużyna męska, ze względu na spotkania reprezentacji, zamiast meczu ligowego rozegrała sparing z Legią Warszawa, w którym uległa 0:3 (0:1). Kolejny mecz ligowy zespół rozegra na wyjeździe pierwszego kwietnia, od godziny 20:00 z Arką Gdynia.
Siatkarze w minionym tygodniu rozegrali jedno spotkanie, w którym ulegli ZAKSie Kędzierzyn – Koźle 0:3. Ostatnie spotkanie ligowe sezonu zasadniczego drużyna rozegra w piątek, 31 marca w Katowicach z Resovią Rzeszów. Początek meczu o godzinie 20:30.
Po wygranej, 4:0 z Cracovią, w siódmym spotkaniu półfinałowym rozgrywek Polskiej Hokej Ligi hokeiści awansowali do finału rozgrywek w którym walczą o złote medale z GKS-em Tychy. W sobotę i niedzielę, w Tychach, rozegrano dwa pierwsze spotkania w których GieKSa pokonała rywali odpowiednio 3:1 i 2:1. W tym tygodniu zostaną na pewno rozegrane w Satelicie dwa mecze: w środę i czwartek (29 i 30 marca). Początek rywalizacji odpowiednio o 20:15 i 19:30. Ewentualne kolejne spotkania zostały zaplanowane na drugiego, czwartego i szóstego kwietnia. Mistrzem Polski zostanie drużyna, która wygra cztery spotkania.
PIŁKA NOŻNA
kobiecyfutbol.pl – GKS Katowice wywozi komplet punktów z północy
GKS Katowice pokonał Orlen Gdańsk 2:0 w meczu 18.kolejki Orlen Ekstraligi i powrócił na fotel lidera. Zwycięstwo przyjezdnym zapewniła Weronika Kłoda i Amelia Bińkowska.
Gdańszczanki, które osiągnęły ostatnio historyczny sukces w Pucharze Polski awansując do 1/8 finału rozpoczęły mecz ambitnie stawiając Katowiczankom twarde warunki. Przez pierwsze minuty gospodynie utrzymywały się na połowie rywalek. Po pierwszych minutach w których gospodynie atakowało inicjatywę przejęły przyjezdne i w 21.minucie uderzeniem głową Weronika Kłoda wyprowadziła swój zespół na prowadzenie. Mimo straty bramki zawodniczki Orlenu nie podłamały się a gra zrobiła się jeszcze bardziej ostra co skończyło się między innymi ukaraniem zawodniczki Orlenu Tarnawskiej żółtym kartonikiem w 25 minucie. Do przerwy wynik się nie zmienił chociaż w 43 minucie Klaudia Słowińska miała wymarzoną sytuację by doprowadzić do remisu jednak na posterunku stanęła Kinga Seweryn. Tuż przed przerwą w zderzeniu z Kim Sanford, Patrycja Kozarzewska doznała kontuzji i do końca pierwszej połowy nie wróciła na plac gry.
W drugiej połowie Kozarzewską zastąpiła Aleksandra Drąg. Zawodniczki z Katowic coraz mocniej naciskały na Gdańszczanki, które zostały cofnięte do defensywy. Gdyby nie Kim Sanford, która jest opoką obrony Orlenu zgospodynie mogłyby stracić jeszcze niejedną bramkę. W 76. minucie Klaudia Maciążka zagrała spod końcowej linii w pole karne z piłką minęła się Nikola Brzęczek, ale piłkę dopadła Amelia Bińkowska która płaskim strzałem zrób bramki podwyższyła wynik na 2:0. Parę minut później Amelia miała jeszcze jedną szansę jednak nie trafiła do bramki. Zawodniczki GKS-u Katowice po ciężkim meczu wywiozły trzy punkty z Gdańska.
legioniści.com – Legia Warszawa 3-0 GKS Katowice
W sparingowym meczu, rozegranym w Legia Training Center, Legia Warszawa wygrała z pierwszoligowym GKS-em Katowice 3-0. Do przerwy legioniści prowadzili 1-0.
Legioniści wyszli na to spotkanie w nieco zmienionym składzie. Na boisku zobaczyliśmy Lindsaya Rose’a, Jurgena Celhakę czy Makanę Baku. Pierwsza połowa była bardzo spokojna, pod całkowite dyktando gospodarzy, ale ciekawe sytuacje podbramkowe można policzyć na palcach jednej ręki. Legioniści oddali kilka strzałów, jednak po większości z nich piłka przelatywała nad poprzeczką. W 10. minucie mieliśmy pierwszą godną uwagi sytuację – Ernest Muci zagrał futbolówkę w pole karne, a Bartosz Kapustka uderzył z czuba prosto w bramkarza. W 23. minucie swoich sił próbował Makana Baku, jednak strzelił tak niecelnie, że piłka przeleciała ponad piłkochwytami i niemal trafiła w okno budynku akademii. 5 minut później mocne uderzenie oddał Josue, ale zrobił to nieskutecznie. Podobnie było w 31. minucie, kiedy to po raz kolejny piłka przeleciała nad poprzeczką. Jeszcze w 36. minucie Ernest Muci posłał piłkę ponad bramką, ale minutę później uderzył już celnie i skutecznie. Zawodnik Legii popędził środkiem boiska i oddał mocny strzał w okienko z ok. 20 metrów. Bramkarz był w tej sytuacji bez szans. Jak się okazało, to był jedyny gol w tej części spotkania.
Na drugą połowę legioniści wyszli z kilkoma zmianami w składzie. Podobnie jak w pierwszej części, dużo było rozgrywania piłki, a niewiele sytuacji bramkowych. Legia nadal dominowała na boisku, choć rywale mieli 2 sytuacje. W 53. minucie wykonywali rzut rożny, ale dośrodkowanie wybił Rafał Augustyniak. Z kolei w 59. minucie Zbigniew Wojciechowski oddał niecelny strzał. 10 minut później drugą bramkę dla Legii zdobył Patryk Sokołowski, który uderzył głową po podaniu Makany Baku. Jeszcze w końcówce akcję przeprowadzili legioniści, ale piłkę stracił Kisiel, a rywale mieli rzut rożny, jednak nie zamienili go na groźną sytuację, z której mógłby paść gol. W ostatnich sekundach piłkę pod poprzeczkę posłał Sokołowski i spotkanie zakończyło się wynikiem 3-0.
SIATKÓWKA
sportdziennik.com – Popis w polu serwisowym
Grupa Azoty ZAKSA Kędzierzyn-Koźle dla graczy GieKSy z pewnością nie należy do ulubionych.
Przez lata, w których występują w ekstraklasie, a jest to już ich siódmy sezon, udało im się ją pokonać tylko raz, 3:1 w rozgrywkach 2017/18. Mimo fatalnego bilansu wierzyli, że tym razem mogą sprawić niespodziankę w Kędzierzynie-Koźlu. – To zespół jak każdy inny. Liga pokazuje, że każdy może wygrać z każdym. Zostały nam dwa mecze do końca rundy zasadniczej. Nie możemy już za bardzo wskoczyć wyżej w tabeli ani spaść, więc będziemy grać dla siebie i dla kibiców – mówił przed meczem w rozmowie z klubowymi mediami rozgrywający GKS, Jakub Nowosielski.
Początek spotkania w wykonaniu katowiczan był obiecujący. Dwukrotnie udało im się złapać w bloku Łukasza Kaczmarka, sami zaś kończyli swoje akcje. Dokładnie rozgrywał Georgi Seganow – dwa razy popisał się też udanymi kiwkami – a efektownie atakowali Jakub Szymański oraz Damian Domagała. Goście wygrywali nawet 16:14. I wtedy zaczął się ich dramat. W roli głównej wystąpił David Smith. Amerykanin po raz kolejny pokazał, jak silną jego stroną jest zagrywka. Raz za razem zmuszał przyjmujących gości do błędów. Grzegorz Słaby, trener GieKSy, starał się ratować sytuację, wprowadzając do gry Wiktora Mielczarka, który wszedł za Gonzalo Quirogę. Niewiele to zmieniło. Mielczarek przyjmował równie słabo, co Argentyńczyk.
Gospodarze przejęli inicjatywę. Rozegrał się Bartosz Bednorz. Coraz lepiej grali też Aleksander Śliwka, Kaczmarek oraz obaj środkowi Dmytro Paszycki i Smith. Katowiczanie końcówkę oddali praktycznie bez walki. W kolejnych partiach też niewiele zdziałali. Na tle mistrzów Polski prezentowali się bardzo słabo. Szwankowało przede wszystkim przyjęcie zagrywki. Po serwisach Kaczmarka, Śliwki, Smitha i przede wszystkim Bednorza gospodarze seryjnie zapisywali na swoim koncie punkty. W sumie w meczu zaserwowali aż 10 asów przy zaledwie 12 zepsutych zagrywkach. To rewelacyjna statystyka. Zaimponował Bednorz, który miał pięć asów! I w taki sposób miejscowi zakończyli spotkanie. Na zagrywkę Paszyckiego nie zareagowali ani libero Bartosz Mariański, ani Jakub Szymański.
Grupa Azoty ZAKSA Kędzierzyn-Koźle – GKS Katowice 3:0 (25:22, 25:14, 25:16)
HOKEJ
sportdziennik.com – Hokeiści „GieKSy” w finale!
GieKSa do play offu startowała z pozycji nr 4, ale hokeiści swoim charakterem sprawili, że znów zagrają o złoto.
Czternaście meczów rozegrali obrońcy tytułu mistrzowskiego z Katowic, by znów znaleźć się w finale. W ćwierćfinale z JKH GKS-em Jastrzębie oraz w półfinale z Comarch Cracovią były niesłychane emocje i zwroty akcji. GieKSiarze wykazali się niezłomnymi charakterami i w najważniejszych momentach okazali się skuteczniejsi. Ostatnia potyczka pod Wawelem pokazała kunszt taktyczny hokeistów z Katowic.
Marcin Kolusz, doświadczony i uniwersalny zawodnik, po kilka meczach nieobecności z powodu kontuzji powrócił do drużyny. To była jedyna roszada w składzie GKS-u. Natomiast trener Rudolf Rohaczek pozostawił taki sam skład, jak w ostatnim, zwycięskim meczu w „Satelicie”. Oba zespoły rozpoczęły spokojnie, nieco asekuracyjnie, ale szukały szans, by otworzyć wynik. Jakub Wanacki zdecydował się na indywidualną akcję, minął dwóch rywali i strzelił z ostrego kąta. Rok Stojanović wyczuł intencję strzelca. W 11 min Patryk Wronka i Damian Kapica próbowali zaskoczyć Johna Murraya.
Goście wykazywali większą inicjatywę i częściej byli w posiadaniu krążka. Bartosz Fraszko (14 min) w swoim stylu znalazł się między kołami bulikowymi i strzelił, ale krążek został zatrzymany przez słoweńskiego golkipera. W 15 min starania GKS-u zostały nagrodzone golem. Kanadyjczyk Brandon Magee uderzył z trudnej pozycji i krążek, ku zaskoczeniu wszystkich, wpadł do siatki. Goście w pełni zasłużyli na gola, bo mieli nieco więcej z gry i oddali więcej strzałów w tej tercji.
Jedni i drudzy przede wszystkim starali się zabezpieczyć własna bramkę, ale nie zapominali o atakach. „Pasy” 2-krotnie za sprawą Daniela Krejciego próbowały doprowadzić do remisu. Swoją szansę w 29 min miał Martin Kasperlik, ale posłał krążek pod poprzeczkę. W 28 min Alan Łyszczarczyk w dynamicznym rajdzie uderzył silnie, ale bez powodzenia. Goście, grając rozważnie i ekonomicznie, mieli również swoje szanse. W 32 min Hampus Olsson w sytuacji 2 na 1 zdecydował się na strzał, choć lepiej był ustawiony Teemu Pulkkinen. Rosły Szwed w pełni się zrehabilitował w 39 min, kiedy sfinalizował składną akcję Romana Simka i Jonny Monto. Nieco wcześnie właśnie Simek oraz Shigeki Hitosato zatrudnili Stojanovicia, ale bez rezultatu.
Gdy do końca tercji było 0,5 sek. Grzegorz Pasiut w na niebieskiej linii rywala próbował odebrać krążek, ale sędziowie uznali, że zaatakował rywala kolanem. Tym sposobem początek ostatniej odsłony rozpoczął się od przewagi „Pasów”, które w tym momencie nie miały nic do stracenia. A tymczasem grały niemrawo i podczas przewagi ani razu poważnie nie zagroziły bramce GKS-u. Goście umiejętnie się bronili i już w strefie neutralnej przejmowali krążek, wybijając go do tercji gospodarzy. W 43 min Roman Graborenko za atak łokciem znalazł się na ławie kar, ale goście również tej okazji nie wykorzystali. Minuty płynęły, a wynik ciągle się nie zmieniał.
W końcu niezawodny Pasiut znów wykazał się sprytem i popędził w towarzystwie Fraszki na bramkę „Pasów”. Nie podawał do kolegi, lecz zdecydował się na uderzenie i krążek wpadł do siatki. A potem jeszcze Olsson wpakował „gumę” do pustej bramki. To był prawdziwy nokaut. „Pasy” czekają 6 lat na złoto i poczekają jeszcze kolejny rok! Słowa uznania należą się GKS-owi za rozsądna grę w każdym calu!
Pierwsza odsłona dla GieKSy!
Hokeiści GKS-u Katowice, obrońcy tytułu mistrzowskiego, zrobili pierwszy krok, by powtórzyć sukces z poprzedniego sezonu. W pierwszym spotkaniu byli zespołem bardziej dojrzałym i odnieśli cenną wygraną. Rywalizacja jednak dopiero nabierze rumieńców, tak przypuszczamy, w kolejnych potyczkach. Tyszanie przecież nie zrezygnują tak łatwo ze zdobycia złota.
Wysoka stawka meczu sprawiła, że obie drużyny rozpoczęły nerwowo i ostrożnie. Goście grali z nieco większą werwą, choć w 8 min gospodarze mogli objąć prowadzenie po silnym uderzeniu Christiana Mroczkowskiego. W 10 min Mateusz Bepierszcz strzelił i krążek minimalnie minął cel. Kilkanaście sekund później był współautorem gola, bowiem podał do niezawodnego Grzegorza Pasiuta i ten wpakował krążek do siatki. Szybka, składna akcja i goście w pełni zasłużenie zostali nagrodzeni golem, bo mieli optyczną przewagę. Nic nie wskazywało, by gospodarze mogli wyrównać stan meczu. A tymczasem w 15 min Bartłomiej Jeziorski zdecydował się na strzał z koła bulikowego i krążek wpadł pod parkanem Johna Murraya. 2 min Szymon Marzec próbował zaskoczyć golkipera goście, ale tym razem bez efektu. Gra była prowadzona w szybkim tempie i obyło się bez kar, choć była kilka starć przy bandach.
„GieKSa” sprawiała nieco lepsze wrażenie i tak też było w kolejnej odsłonie. Jej akcje były płynniejsze i stwarzała większe zagrożnie pod bramką rywali. Fuczik miał zdecydowanie więcej pracy niż jego vis-a-vis Murray. Gospodarze grali zbyt nerwowo i ich akcje były szarpane. A przede wszystkim mało strzelali (zaledwie 3 razy w tej tercji), by mogli zdobyć gola. W 26:26min do boksu kar ponownie powędrował Komorski i goście wzięli się do solidnej pracy w tercji przeciwnika.
Ukoronowaniem tego był gol Juraja Simka, który krążek z bliskiej odległości skierował do siatki. Dobitkę Czecha poprzedziła uderzenie z daleka Aleksiegi Varttinena. GKS w pełni zasłużenie prowadził, ale zaledwie golem. Ostatnia tercja zapowiadała spore emocje. W 41 min po nieporozumieniu Teemu Pulkkinen przejął krążek i trafił w słupek. Część obserwatorów była przekonana, że „guma” znalazła się w siatce. Sędziowie jeszcze raz analizowali tę sytuację na wideo, podtrzymali tę decyzję. W 44 min karę otrzymał Marcin Kolusz i tyszanie mieli okazję na wyrównanie. Jednak gra z przewagą jednego zawodnika w ich wykonaniu była mizerna i nie mogła przynieść żadnych efektów. Potem mieli po raz drugi przewagę, bo w boksie kar znalazł się Patryk Wajda. Gra była niemal kopią poprzedniej przewagi. Tyszanie próbowali rozbić szczelną obronę gości, ale nic z tego nie wszyło. N 45 sek. przed końcem trener gospodarzy wziął czas. Tyszanie stworzyli sporo zamieszania i zdecydowali się na wycofanie bramkarza. Fraszko, na 2 sek. przed końcem ustalił wynik meczu strzałem do pustej. „GieKSa” pierwsze starcie finałowe wygrała w pełni zasłużenie. I czekamy na niedzielny rewanż.
hokej.net – Znakomity Murray i fińskie trafienia. Katowiczanie w połowie drogi do mistrzostwa!
Świetna dyspozycja Johna Murraya, ofiarność w defensywie i skuteczność w ataku – te elementy przesądziły o tym, że GKS Katowice pokonał na wyjeździe GKS Tychy 2:1. W finałowej rywalizacji podopieczni Jacka Płachty prowadzą już 2:0 i stają przed szansą, aby tytuł mistrzowski obronić we własnej hali.
– Przespaliśmy pierwsze dwie tercje, ale Johny uratował nam tyłki. Dzięki niemu mogliśmy myśleć o czymkolwiek w trzeciej tercji– zaznaczył Jakub Wanacki, defensor GieKSy.–To jest play-off, a w nim meczów się nie rozgrywa, ale wygrywa. Cieszymy, że prowadzimy 2:0, ale ta rywalizacja się nie kończy. Wiemy, że tyszanie przegrywali też dwa pierwsze mecze z Unią i ostatecznie pokonali ją po siedmiu meczach.
Czy w kilkanaście godzin można przejść metamorfozę i poprawić wadliwe elementy? To pytanie zadawało sobie wielu kibiców GKS-u Tychy. Nad tym faktem zapewne rozmyślali też podopieczni Andrieja Sidorienki.
Trójkolorowi – zdając sobie zapewne sprawę z tego, że we wczorajszym meczu zbyt mało dali z siebie w ofensywie – zaczęli odważniej i agresywniej. Już w pierwszej minucie dobrą sytuację miał Christian Mroczkowski, ale zabrakło mu odrobiny precyzji, aby zaskoczyć Johna Murraya.
Z kolei najlepszą okazję dla gości zmarnował Juraj Šimek. Były reprezentant Szwajcarii uderzył z nadgarstka, a Tomáša Fučíka uratowała poprzeczka.
W drugiej odsłonie gospodarze częściej byli przy krążku i wykreowali sobie więcej okazji. Sęk w tym, że nie potrafili znaleźć sposobu na Johna Murraya. Golkiper GieKSy fenomenalnie strzegł swojego posterunku i miał to, co powinien mieć rasowy bramkarz, więc odrobinę szczęścia. Sposobu na niego nie potrafili znaleźć Christian Mroczkowski, Bartłomiej Jeziorski i Jean Dupuy, choć okazje mieli naprawdę wyborne.
Tymczasem katowiczanie w 30. minucie wyszli na prowadzenie. Na listę strzelców wpisał się Teemu Pulkkinen, ale trzeba przyznać, że jego trafienie było z gatunku tych “szczęśliwych”. Uderzenie fińskiego środkowego próbował zablokować Bartłomiej Pociecha, guma została podbita i znalazła się wysoko nad taflą aż w końcu pechową interwencję kijem zaliczył Tomáš Fučík, który strącił krążek kijem… do własnej bramki.
Tuż po tym zdarzeniu trójkolorowi powinni byli odpowiedzieć. O sporym pechu mógł mówić zwłaszcza Jean Dupuy, który nie wykorzystał dwóch sytuacji sam na sam z Johnem Murrayem. Kibice zgromadzeni na „Stadionie Zimowym” aż złapali się za głowy.
Jednak tyszanie przed przerwą dopięli swego. Udało im się zamienić na gola okres gry w przewadze. Soczystym uderzeniem spod linii niebieskiej popisał się August Nilsson, a nim guma zatrzepotała w siatce odbiła się jeszcze od kija Hampusa Olssona.
W trzeciej odsłonie gra się wyrównała, bo oba zespoły nie chciały sobie pozwolić na wpadkę w defensywie. O losach spotkania przesądziły więc… przewagi. W 55. minucie na ławkę kar trafił Grzegorz Pasiut, ale trójkolorowi nie potrafili znaleźć sposobu na Johna Murraya.
Później gospodarzom przytrafił się błąd przy zmianie. Katowiczanie po raz pierwszy tego wieczoru mieli okazję grać w “power playu” i wykorzystali go. Brandon Magee idealnie dograł do Matiasa Lehtonena, który pewnym strzałem posłał krążek do siatki.
Trójkolorowi nie zdołali wyrównać, choć chwilę później dobrą okazję miał Roman Szturc. Pozytywnego skutku dla tyszan nie wywołał też czas wzięty przez Andrieja Sidorienkę na 63 sekundy przed końcem, a także późniejsze ściągnięcie bramkarza.
Portal GieKSa.pl tworzony jest od kibiców, dla kibiców, dlatego zwracamy się do Ciebie z prośbą o wsparcie poprzez:
a/ przelew na konto bankowe:
SK 1964
87 1090 1186 0000 0001 2146 9533
b/ wpłatę na PayPal:
E-mail: [email protected]
c/ rejestrację w Superbet z naszych banerów.
Dziękujemy!
Po wygranym 3:0 sparingu ze Stalą Rzeszów porozmawialiśmy z trenerem Rafałem Górakiem. Zapytaliśmy o ubiegły i nadchodzący sezon, uchylony przepis o młodzieżowcu, a także o nowego napastnika.
Wakacje spędził pan aktywnie?
Rafał Górak: Aktywnie, byłem bardzo aktywny: chodziłem po górach, dużo pływałem, siedziałem trochę nad morzem. Fajnie nam się udało pojechać trochę w nieznane, zatrzymywaliśmy się tam, gdzie nas kierowała intuicja. Byliśmy trochę tam, to tu. Wszędzie aktywnie – rowerki i spacery.
Pan jest w stanie odciąć się od piłki?
Wy to doskonale wiecie – piłka to jest całe moje życie, nigdy się nie odetnę. Próbuję się resetować, natomiast piłka mnie nie zabija. Nie powoduje, że jak coś robię, to mnie to męczy. Lubię odpoczywać, np. czytając, ale bez piłki się nie da.
Jak żyje się cały czas pod okiem kamer?
Powiem szczerze, że bardzo mocno zaryzykowałem. Byłem odważny, żeby ten serial „Trenerzy” tyle pokazał od środka. Starałem się nic nie wycinać i w zasadzie mogliście zobaczyć mnie takiego, jakim jestem. To na pewno jest całkiem inny wymiar, bo pierwsza czy druga liga to jest zupełnie inne zainteresowanie medialne. Wydaje mi się, że to, co można w tym wszystkim zobaczyć, to że praca w GKS-ie Katowice idzie bardzo dobrym nurtem. Nie mamy się czego wstydzić, wprost przeciwnie – wykonujemy świetną pracę jako sztab, piłkarze i zespół.
Zostanie jakiś przebłysk po sezonie?
Nie, cały sezon został mi w pamięci. To jest pierwszy sezon od dawna dla GKS-u Katowice w Ekstraklasie, a mój debiutancki. Każdy moment, każda chwila dla mnie była wyjątkowa i zostanie w mojej pamięci bardzo mocno. Ale to już jest za nami, trzeba patrzeć do przodu.
Jaki był najtrudniejszy moment?
Szukałem czegoś takiego, ale powiem szczerze: dobrze rozwiązywaliśmy te nasze problemy. Nawet ten moment, gdy przegraliśmy tę drugą połowę w Zabrzu i zastanawiałem się, w jaki sposób będziemy gotowi w następnych meczach. Okazało się, że drużyna świetnie reagowała na wszystko. Zdaliśmy egzamin tego debiutanckiego sezonu i ważne jest to, że nie dopuściliśmy do sytuacji, gdzie moglibyśmy się naprawdę trwożyć. Bardzo mocno pracowaliśmy, żeby drużynę ciągnąć, oni też byli świetni. To dało takie, a nie inne efekty.
Udało się sprostać założeniom i można oceniać sezon pozytywnie?
Na pewno nie możemy mówić, że „się udało”. To byśmy musieli mówić o jakimś elemencie przypadkowości. Wydaje mi się, że właśnie wypracowaliśmy to ogromną, ciężką robotą, że dziś w Katowicach mamy takie żółte serca. Kibice się zbudzili, kochają ten zespół, Klub, stadion, wszystko, co się wydarzyło. To jest piękne, że wstaliśmy z tego mułu, w którym byliśmy wszyscy razem.
Wasze dobre występy podniosły poprzeczkę?
Także nas rozwinęły, jesteśmy dzisiaj lepsi. To też jest ważne, bo wszystko na plus, jeśli człowiek jest ambitny, to nie może po prostu powiedzieć: „to było takie świetne, teraz jestem najlepszy”. Nie, nas to rozwinęło i w związku tym trzeba sobie odpowiedzieć na pytanie: czy we mnie, w Rafale Góraku, jeszcze jest miejsce na rozwój? No jest! Ja to zawsze mówię moim piłkarzom, tu nie ma co myśleć, że się jest 32-letnim piłkarzem, czas na rozwój jest zawsze. Nie wolno stanąć, bo wtedy momentalnie jest regres, a nam chodzi o progres.
Drugi sezon dla beniaminka podobno jest najtrudniejszy, a niektórzy kibice rozmarzyli się o pucharach.
Bardzo bym tonował rozważania o europejskich pucharach. One są na pewno czymś pięknym i byłyby czymś wyjątkowym, natomiast Ekstraklasa jest bardzo silna i ma mocne zespoły. Poziom idzie do góry, trzeba z respektem i szacunkiem podchodzić do tego wszystkiego. Tamten sezon był dobry, ale też bardzo trudny, a w ostatnich latach beniaminkowie wylatywali z hukiem. Myśmy się w niej dobrze usadowili, trzeba kontynuować pracę.
Połowa drużyn bije się o rozgrywki międzynarodowe.
To świadczy o tym, że nie stało się to, co często dzieje się na świecie, że są te siły. U nas trzeba szczerze powiedzieć, że jest te pięć zespołów, które będą się o to biły i tam jest ich miejsce. Czy my dzisiaj o tę piątkę walczymy? Ja bym powiedział, że po prostu musimy dążyć do tego krok po kroku, by wiele lat GKS grał w Ekstraklasie. Być może przyjdzie taki moment, gdy powiem z otwartym sercem, że jestem gotowy na walkę o czołowe lokaty.
Co będzie największym wyzwaniem?
Każdy sezon jest inny. Dzisiaj jesteśmy bez Sebastiana i Oskara – to są wyrwy, poważne ubytki w drużynie. Każdemu, kto mnie pyta o naszą największą siłą, odpowiadam: zespołowość. To Sebastian się zbudował w GKS-ie, to Oskar się zbudował w GKS-ie, to my ich wyprodukowaliśmy. U nas eksplodował Antek Kozubal, świetnie zaczął grać Mateusz Kowalczyk. Dawid Kudła stał się bardzo porządnym bramkarzem. Ta zespołowość jest siłą tego zespołu, ja bym chciał w tym kierunku iść, by ci dochodzący stawali się coraz lepszymi zawodnikami. Stąd pomysł na to okienko, by byli to zawodnicy trochę po prostu młodsi.
Zawodnicy muszą się lubić, czy wystarczy po prostu kultura i szacunek?
Nie, nie muszą się wcale lubić. Muszą mieć kult rozmawiania o piłce nożnej. Nie chodzi mi o to, że mają czytać gazetę albo oglądać mecze, tylko rozmawiać o tym, w jaki sposób chcą realizować swoje zadania na boisku, jak my mamy grać. Ty słuchasz heavy metalu, a ja disco-polo, tu mamy dwa inne światy – ale piłka nas łączy i musimy w klubie rozmawiać o piłce, bo to jest miejsce naszej pracy, pasji. Na wczasy może ze sobą nie pojedziemy i możemy nie pałać do siebie miłością, natomiast o piłce musimy umieć rozmawiać, to jest nasz obowiązek. My reprezentujemy klub, a klub jest ważniejszy niż nasze ego. Te disco-polo lub metal nie są istotne, najważniejszy jest GKS.
Są jakieś zmiany w przygotowaniach, czy trzyma się pan wypracowanych przez lata schematów?
Staramy się być coraz bardziej intensywni. W naszym zespole intensywność jest, a ona wynika z rozumienia gry. Chciałbym, aby GieKSa była jeszcze bardziej zażarta, jeszcze bardziej upierdliwa dla przeciwników i jeszcze bardziej spektakularna w atakowaniu. W pierwszym sezonie pokazaliśmy dużo dobrego, daliśmy dużo radości – o to chodzi. Nie chcemy być drużyną, która w Ekstraklasie cierpi. Chcemy, by mówiono o nas, że jesteśmy po prostu jacyś, bo to już znaczy, że mamy kulturę gry. To jest dla mnie istotne.
Czyli na to będzie pan zwracał uwagę, że macie walczyć i zostawić serce na murawie?
Nie da się walczyć, jeśli nie rozumie się gry. Powoduje to masę czerwonych kartek i zamieszania, ja to trochę inaczej rozumiem. Mamy walczyć, ale rozumiejąc, co chcemy zrobić. Jeśli będziemy realizować założenia, oddamy serducho, do tego umiejętności piłkarskie – mamy szansę być spektakularnymi i wygrywać, po prostu.
Jak dotąd wszystko idzie zgodnie z planem?
W miarę idzie zgodnie z przewidywaniami. Wiadomo, są trochę przemęczeniowe sprawy, mniejsze i większe urazy, dopinamy kwestie dojść samych zawodników. Obóz w Opalenicy był naprawdę na najwyższym poziomie i jestem bardzo zadowolony.
Do zespołu dołączyli młodzi zawodnicy. To część strategii?
Po awansie chciałem piłkarzy bardzo doświadczonych, którzy przyjdą i dadzą nam w szatni uspokojenie emocji. Zrelak, Czerwiński i Nowak, to byli dla mnie bardzo ważni zawodnicy. Przyszli i dali w szatni bufor bezpieczeństwa, że w trudnym momencie powiedzą: spokojnie, wychodzimy z tego. Zawodnicy ze sobą rozmawiają. Wiadomo, nie możemy iść tylko w takich zawodników, bo wszyscy jesteśmy coraz starsi, dlatego planowaliśmy to, by przyszli do nas piłkarze z dużymi umiejętnościami i „dwójką” z przodu. O takich zawodnikach myślałem najbardziej.
Przepis o młodzieżowcu się zmienił.
Dla mnie to upiorny przepis, niemający nic wspólnego z logiką i grą fair play. Drużyny niekorzystające z tego były karane. To jest dla mnie chore. Nie mam nic przeciwko Pro Junior System i nagradzaniu drużyn za stawianie na młodych Polaków. Nie powinien to być jednak przepis, który daje mi nakaz wystawienia na boisko zawodnika, który ma jakiś rocznik. Dla mnie wskazanie, że młodzieżowiec musi być z rocznika 2003, to jakby powiedziano: „ale musisz mieć też jednego z 1973!”. No i co, ja zagram? Dla mnie to jest bez sensu, nie wolno nakazywać, trzeba po prostu promować młodych ludzi. GKS jest oparty o polskich zawodników i daje sobie radę. Ja tego nie rozumiem, jeszcze trzeba zapłacić karę. Pro Junior System świetny, a ten przepis o młodzieżowcu to dobrze, że zniknął.
To był problem, że ktoś na przykład wiedział, że gra tylko przez ten przepis?
Właśnie, to również mogło doprowadzać do tego, że dochodziło do takich absurdów. Zawodnicy starsi mogli czuć się pokrzywdzeni, że młodzieżowiec musi grać. My zawsze mieliśmy w składzie młodzieżowców pełną gębą, bardzo się z tego cieszyłem. Każdy z nich był świetnym zawodnikiem, ale nie wszyscy taki komfort mieli.
Wielu kibiców podchodzi z dużą rezerwą do sprowadzenia Macieja Rosołka.
Na pewno do nas pasuje, takiego nieoczywistego zawodnika szukaliśmy. Na rynku jest wielu zawodników, natomiast trzeba być racjonalnym. Nie zawodziliśmy się na zawodnikach, którzy nie byli tymi z topu na tej pozycji. Przychodzili piłkarze, o których wiedziałem, że ich sposób gry może nam pomóc. Maciej jest właśnie takim piłkarzem.
Jakie są cele na ten sezon?
Ekstraklasa w Katowicach ma być na lata – to jest moje motto pracy z tą drużyną. Chciałbym być maksymalnie przygotowany do pierwszego meczu i wyjść na Raków z pewnością, że możemy wygrać.
Najbardziej wyczekiwany mecz to…
Chyba zawsze tak będzie: każdy kolejny. Naprawdę się nie mogę doczekać spotkania z Rakowem.
Oskar Repka zdecydował się na przejście do Rakowa i podpisał tam 5-letnią umowę. Klub z Częstochowy aktywował klauzulę wykupu zawodnika.
Repka odchodzi na zasadzie transferu definitywnego. GieKSa z tytułu transferu otrzyma rekordową kwotę, według medialnych spekulacji będzie to około 3 milionów złotych (700 tys. euro).
Pomocnik dołączył do GKS Katowice w 2021 roku. W sezonie 2023/24 pomógł w awansie do Ekstraklasy, a następnie na najwyższym szczeblu rozgrywkowym rozegrał 33 spotkania, w których strzelił 8 bramek. Ogółem koszulkę GieKSy zakładał 113 razy, zdobywając 13 bramek. W czerwcu po raz pierwszy został powołany do reprezentacji Polski, ale nie wystąpił w oficjalnym spotkaniu.
Zawodnikowi życzymy powodzenia w nowych barwach i dziękujemy za grę w naszym klubie.
Zapraszamy do lektury ocen defensywnych zawodników GieKSy w sezonie 2024/25. Przy wystawianiu not w skali szkolnej (1-6) regularnie grającym zawodnikom kierowaliśmy się średnią Waszych ocen za miniony sezon. Za wiosnę uznaliśmy wszystkie spotkania rozgrywane w 2025 roku, tj. od meczu ze Stalą Mielec.
Dawid Kudła: Sezon potwierdził jego klasę, choć nie obyło się bez poważnych wpadek, które na początku rundy jesienne skłoniły kibiców nawet do rozważań zmiany podstawowego golkipera. Było to raczej spowodowane czystymi emocjami, a nie chłodnymi przemyśleniami i nic takiego nie miało racji bytu. Było kilka błędów w komunikacji i wyjściu na przedpole, które bezpośrednio przekładały się na zagrożenie pod bramką. Po kilku spotkaniach w Ekstraklasie odnalazł jednak swój rytm i stał się prawdziwą opoką, ratując zespół w wielu akcjach, a najbardziej pamiętną będzie chyba parada w sytuacji sam na sam ze Shkurinem. Interwencje niemożliwe to właśnie jego specjalność. Przy wyprowadzeniu piłki jeszcze nieraz przyprawiał nas o szybsze bicie serca, ale zwykle już uchodziło mu to na sucho i koniec końców był ważnym elementem budowy akcji. Demony powróciły jeszcze przy niefortunnej interwencji w Gdańsku w końcówce sezonu, ale był to już raczej odosobniony wybryk na tle niezwykle pracowitej rundy wiosennej. Ze smaczków pozasportowych – potrafił wprowadzić uśmiech na twarzach wszystkich dziennikarzy, rzucając prześmiewcze komentarze w stronę kolegów udzielających wypowiedzi. Ostatecznie słusznie był przez Was wielokrotnie wybierany MVP spotkań, zapewniał drużynie niezbędny spokój na tyłach. Adrian Błąd prawdopodobnie mógłby częściej udzielać takich wywiadów, jak ten po meczu z Górnikiem: “Jak powiem, że dzisiejszy mecz wybronił nam Kudi, to nie będzie nic odkrywczego.”
🍁Jesień: 5
🌱Wiosna: 5+
Rafał Strączek: W pucharze spisywał się przyzwoicie, może przyzwoicie z plusem – zależy od interpretacji parady przy feralnym rzucie wolnym. Na pewno jest cenną rywalizacją dla Dawida Kudły, choć wiosną nie dostał ani minuty. Ostatecznie pozostał w naszym klubie na kolejny sezon.
🍁Jesień: 3+
🌱Wiosna: Brak oceny
Arkadiusz Jędrych: Był ważnym spoiwem naszej defensywy, nawet jeśli sporadycznie zdarzały mu się proste błędy i czasem zbyt długo zwlekał z doskokiem, przez co na sumieniu ma parę groźnych akcji i bramek. Jego gra w powietrzu była wręcz niezawodna, a jego waleczność doskonale obrazuje podwójna interwencja, gdy już z poziomu murawy zdołał wybić nadlatującą piłkę. Umiejętność czytania gry i asekuracja kolegów sprawiały, że cały zespół czuł się stabilniej, a napastnicy rywali musieli szukać innych rozwiązań, nie mogąc korzystać z blokowanych przez niego wrzutek. Jego kluczowe wślizgi zapadają w pamięć: był zdolnym na pełnym ryzyku wyłuskać piłkę spod nóg rywala, albo i samą swoją obecnością zmusić go do błędu. Nie ograniczał się jednak tylko do roli tradycyjnego obrońcy: potrafił też posyłać jego rozpoznawcze długie piłki, które pozwalały szybko przejść do ataku. Prawdziwy Pan Kapitan, jako jedyny zawodnik z pola w całej lidze rozegrał każdą minutę tego sezonu.
🍁Jesień: 5-
🌱Wiosna: 5-
Lukas Klemenz: W kilku przypadkach to właśnie on, przy pomocy szybkości i zmysłu napastnika, wyprowadzał kontrę, która przeradzała się w groźną akcję semi-skrzydłowego. Po stałych fragmentach również potrafił kreować zagrożenie, czego wymaga od obrońców Rafał Górak. Ofensywny Lukas Klemenz z pierwszej rundy może być oceniony pozytywnie, niestety dużo więcej można powiedzieć o powtarzających się błędach w prostej grze piłką i nawet jej przyjęciu, pasywnym kryciu i brakach szybkościowych. Nie był pewnym punktem naszej defensywy na wiosnę, choć na papierze ma odpowiednie do tego umiejętności. Zazwyczaj spisywał się przyzwoicie lub nawet dobrze – po prostu w kluczowych chwilach zbyt często przydarzały mu się błędy, co rzutuje na jego ogólnym odbiorze.
🍁Jesień: 4+
🌱Wiosna: 3-
Alan Czerwiński: W końcówce sezonu prezentował się bardzo solidnie, rzadko przegrywał pojedynki i był po prostu kluczowym elementem drużyny, także w szatni. Był ważnym punktem w grze defensywnej – nie unikał odpowiedzialności, wspierał rozegranie i wielokrotnie asekurował swoich kolegów, często subtelną zmianą ustawienia zapobiegając kontrze lub ułatwiając zapoczątkowanie akcji. Dokładał do tego swoje w fazie ofensywnej, gdy z Marcinem Wasielewskim zaczęli stosować manewr wymiany pozycjami, w końcu nominalnie jest wahadłowym. Od czasu tej zmiany taktycznej mógł pokazywać pełnię swoich możliwości. Na początku kampanii momentami brakowało mu odwagi – nawet gdy miał przestrzeń do podłączenia się do akcji, wybierał podanie wstecz zamiast odważnego wejścia na wolne pole. Zdarzały mu się też proste błędy techniczne, zwłaszcza tuż po przenosinach: złe przyjęcia, niecelne zagrania na kilkanaście metrów, czy brak wyczucia przy pressingu rywali, których częstotliwość malała z biegiem czasu. Jako półboczny obrońca zdawał się czuć niekomfortowo, ale finalnie wyrósł na pewny punkt defensywy, jako wahadłowy dobrze sobie radził niemal od początku. Podobno proces adaptacji do nowego stylu gry trwa ponad pół roku, co zdaje się potwierdzać jego przypadek.
🍁Jesień: 4
🌱Wiosna: 5
Marten Kuusk: Jego atutem była siła fizyczna i zdecydowane wejścia w pojedynki – potrafił wygrać walkę o piłkę, postawić twarde warunki i wyczyścić pole karne w klasyczny, prosty sposób. Kilka razy źle wybierał moment na wyskoczenie z formacji, tworząc tym samym lukę w obronie. Potrafił dołożyć swoje w kreacji, ale raczej były to prostsze (lecz skuteczne) rozwiązania. Choć nie popełniał wielu rażących błędów, czasami trudno było mówić o pewności i spokoju, które powinien gwarantować środkowy obrońca. Wydaje się, że musi popracować tylko nad decyzyjnością i koncentracją, by rozwiać wszelkie wątpliwości co do swojej osoby – w kilku meczach stawał na wysokości zadania i zamykał swoją stronę.
🍁Jesień: 4
🌱Wiosna: 4-
Aleksander Komor: W ataku dołożył całkiem sporo jak na stopera (raz nawet próbował strzału przewrotką), w rozegraniu na pressing reagował raczej ekspediowaniem piłki. Potrafił wykazać się walecznością i wygrać pojedynek fizyczny. W obronie popełnił kilka błędów i sprawiał wrażenie bardzo zestresowanego grą w Ekstraklasie.
🍁Jesień: 3
🌱Wiosna: Brak oceny
Bartosz Jaroszek: Z Unią zagrał bardzo nerwowo i niestabilnie. Z Pogonią (przynajmniej na chwilę) uratował nas przed utratą bramki wybiciem z linii, a jego najlepszy występ to starcie z Niecieczą – został wybrany MVP, bardzo dobry był to mecz. Pomagał drugiemu zespołowi, a kibice już wiążą jego przyszłość, choć jeszcze sezon zostanie w pierwszym zespole, z działem marketingu.
🍁Jesień: 3+
🌱Wiosna: Brak oceny
Orzesze GieKSa
27 marca 2023 at 10:55
Brawo Gieksiorze !!! Jeszcze dwa szpile i momy Majstra. Pozdro z Orzesza .yno GieKSa